Jacek Jagielski – Oczekiwanie

OCZEKIWANIE
Tematyka wystawy, twórczy zamysł autora i wykreowane tu obiekty sztuki przez swą wymowę pozostają w ścisłym związku z człowiekiem i tym wszystkim, co jest zawarte w jego personalnej egzystencji. Od ogółu spraw przez dotyk intymnych sfer naszej prywatności odwołuje się do nas samych – do indywidualnego, jednostkowego istnienia i permanentnie towarzyszącemu nam stanowi oczekiwania.
"Oczekiwanie" – magiczny stan – bowiem, to ono zawiera wszystkie odcienie naszych tęsknot i pragnień, w nim to pokładamy nadzieję i lokujemy najskrytsze marzenia. To tu rodzą się zamierzenia, plany i idee motywujące naszą wszechstronną aktywność. Stan ten towarzyszy nam od momentu narodzin, poprzez zawiłe meandry ludzkiego życia, po sam jego horyzont, by wreszcie osiągnąć kres. Trudno sobie wyobrażać nasze istnienie, pozbawione tego jakże ważnego elementu – oczekiwania. Ono zazwyczaj budzi chęć poznania, w nim dojrzewa ciekawość i wypełniamy je treścią spotkań z nieznanym.
Nieustający przepływ czasu, nieuchronnie dostarcza nam wciąż nowych, innych doświadczeń. Te zmieniają postrzeganie i rozumienie otaczającej nas rzeczywistości – ale czy poprzez to tracimy naszą wrażliwość, zdolność wyrażania uczuć, przeżywania i fascynacji, aż wreszcie kontemplacji życia z jego najdelikatniejszymi przejawami? Jakże często marzenia powstałe w najmłodszym wieku, towarzyszą nam stale, dając siłę i twórczą energię. Na każdym etapie naszego życia oczekujemy czegoś innego – jednak pragnienie akceptacji, wolności, swobody w tworzeniu i realizacji szlachetnych idei pozostają niezmienne. Może są to rzeczy z pozoru niewidoczne, skryte, schowane za licznymi zasłonami – ale to one właśnie mogą ożywiać naszą wolę do pokonywania oporu i wspierać moc wytrwania.
Przenikające się na wystawie treści, dialogi prowadzone przez korespondencję znaczeń współistniejących ze sobą prac, tworzą specyficzną całość. Wypełniają przestrzeń jak opowieść o symboliczno- refleksyjnej treści. Oczekują one, byśmy w nich jak w lustrach ujrzeli i usłyszeli własne najpiękniejsze oczekiwania.

Substancja sztuki Jacka Jagielskiego wyczarowuje dla nas przestrzeń, której oddech pulsuje między dwoma biegunami: między zjawiskiem grawitacji a uskrzydlającą lekkością rzeczy. Delikatna oscylacja między tymi jakościami wciąga nas w obszar wahliwego terytorium, które nie ma optycznie zarysowanych krawędzi: napięcie bowiem, które powstaje między dwoma kwalitetami sprawia, że przestrzeń utworów rozszerza się i – po derridiańsku – zamienia w ruch. Wzrok nasz skłonny jest podążać np. za strzalą gotową do lotu, śledzić falowanie powietrza wzbudzane ruchem ptasich piór, lub zdumiewać się spowolnionym opadaniem kamienia.

Alicja Kępińska

Jacek Jagielski studiował w latach 1979 – 1984 w PWSSP w Poznaniu. Obecnie profesor ASP w Poznaniu. W jego twórczości dominuje tendencja konceptualna. Od lat wykonuje obiekty z prostych materiałów takich jak deski, pióra, papier, przedmioty gotowe. Swoje obiekty i instalacje przygotowuje specjalnie dla określonych wnętrz, uwzględniając ich konspekt architektoniczny. Uczestnik wielu wystaw indywidualnych i zbiorowych.